DÜRÜST OLMA VAKTİ GELDİ DE GEÇMİYOR MU ?

 

hadi biraz dürüst olalım artık kendimize. kabul edelim ki her konuda delicesine yozlaşmış bu dünyanın bu hale gelmesinde ufak da olsa hepimizin payı var..
sakinliğimizi çoktan kaybetmiş gibi bi durup düşünmeden kızgınca fütursuzca eleştiriyoruz etrafımızdaki herkesi ve herşeyi..
neden dönüp kendimize bakmıyoruz ki, sanki en masumu bizmişiz gibi ?
küçücük de olsa katkımız yok mu acaba? böylesine bi curcunanın içinde yaşarken nasıl temiz kalabildiğimizi düşünüyoruz ki ?
aynaya bakma zamanımızın çoktan geçtiğini farketmediniz mi ? tabi tabi, hemen bi bakın aynaya, emin olun tertemiz(!) bir ayna var karşınızda..
son sürat, gergin mi gergin, kin dolu, bencilce, iyi niyetten yoksun, anlayışsız, barbar ve bunlara benzer biçok kavramı paylaşarak çoktan bu düzenin birer askeri olduk bile..

 

buraya kadar yeterince umutsuzuz di mi ?

şimdi aynayı tersine çevirelim ve neler yapabiliriz biraz da onları sorgulayalım..

 

en çok takıldığım kavram "anlayışlı olmak".. birisine karşı anlayışlı, saygılı davranmak için illa yakınen tanıdığımız birisi olması gerekiyormuş gibi bir olgu oluşmuş toplumda nedense. ne bi İstanbul beyefendisi kalmış ne de bi İstanbul hanımefendisi, bu kavramları yitirmişiz belli ki. halbuki beyefendilerin cinsi güdülerinden yoksun kibar davranışları, hanımefendilerin ağır başlı zariflikleri çok da uzak değil günümüze. birbirimize kardeşçe baktığımız o yıllar çok da uzakta değil. nefret toplumu olmak kolay fakat sevgi tohumu ektiğimiz yıllar asırlar öncesine dayanmıyor ki, neden anlayışlı olmakta bu kadar zorlanıyoruz..

bizim gibi düşünmeyen düşman olmuş! Tanrı akıl vermişse neden saygı duymuyoruz ki karşımızdakinin ne düşündüğüne, ne hissettiğine. din, dil, ırk ayrımı yapmaksızın insanı insan olduğundan ötürü sevebilmişsen ne mutlu sana. hissiyatların en temeli bu değil mi.

sadece insan mı? bu dünyada yaşama hakkı olan hayvanları da saygımızdan, sevgimizden mahrum etmesek de onlara yaşanabilir bi doğa sağlasak sağlığımızdan mı oluruz, yoksa ekmeğimizden mi oluruz.

bişeyi yapmadan önce kendimizi kenara koyup, ben ne yapıyorum diyebildiğimiz zaman, empati yapabildiğimiz zaman, sevmesek de sayabildiğimiz zaman mutlu olabileceğiz.. bunun başka yolu yok.. şapkamızı önümüze koyalım..